അവൾ,
വിരഹക്കടലില്‍
സങ്കടം തിന്നും
ഇണ മല്‍സ്യം.
അവൻ,
പൊള്ളുന്ന മണലില്‍
ജലം തേടും
നിലക്കാത്ത പിടച്ചില്‍...
നീ,
ഉണര്‍വ്വിനും
ഉറക്കിനുമിടക്കുള്ള
ആലസ്യത്തില്‍
നഷ്ടമാവുന്നതും
ശിഷ്ടമാവുന്നതും
തിരിച്ചറിയാതെ...
ഞാൻ,
ചില്ലുകൂട്ടിലെ ജലത്തില്‍
കടലാഴം താണ്ടുന്ന
വിഡ്ഢി!
9 comments:
നന്നായിട്ടുണ്ട് കവിത
ആശംസകള്‍
പ്രയാസമില്ല
Thanks for the comments.
ഇതും ജീവിതം
പ്രവാസത്തെ ശക്തമായി ചിത്രീകരിച്ചു .... ആശംസകൾ
nalla kavitha..
ഞാൻ,ചില്ലുകൂട്ടിലെ ജലത്തില്‍
കടലാഴം താണ്ടുന്ന വിഡ്ഢി!
ഞാനും...!
Nannaayi..ezhuthi enkilum pravaasam ithinum okke appurathanu...michamavunna ithiri nanayangalkkappuram okke nashtapedalukal aanu..
Post a Comment